Una reflexión

Wanneer straks de epidemie afloopt, kan je niet uitsluiten dat er mensen zullen zijn die niet terug willen naar hun vroeger leven. Die, als ze kunnen, een job zullen achterlaten die hen jarenlang heeft verstikt en onderdrukt. Die besluiten hun gezin op te geven, zó adieu te zeggen aan echtgenoot of partner. Een kind op de wereld zetten, of geen kinderen willen. Uitbreken. Er zullen er zijn die beginnen te geloven in God, en anderen die hun geloof in Hem verliezen. De mensheid zal hier beter uit opstaan, omdat ze zich bewust is van haar broosheid en van de vluchtigheid van het leven.

Mannen en vrouwen zullen nieuwe prioriteiten vastleggen en zullen beter het verschil leren zien tussen wat belangrijk is en wat geen nut heeft. Er zullen er zijn die zich voor het eerst vragen stellen over de keuzes die ze maakten, over waaraan ze verzaakten, over de compromissen. Over liefdes die ze niet durfden lief te hebben. Over het leven dat ze niet durfden te leven. Mannen en vrouwen zullen zich afvragen waarom ze hun bestaan verspillen in relaties die hen bitter maken.

Misschien zullen er zijn die, als ze de verwrongen effecten zien van de welzijnsmaatschappij, zich misselijk voelen en als geëlektrocuteerd door het banale en naïeve besef, dat het verschrikkelijk is dat er heel rijke mensen zijn en veel andere heel arme. Dat het vreselijk is dat in een wereld vol overvloed niet alle baby’s dezelfde kansen krijgen. En misschien zullen zelfs de communicatiemedia, die bijna volledig in ons leven en onze tijd aanwezig zijn, zich eerlijk afvragen welke rol ze hebben gespeeld om het algemeen gevoel van afkeer op te roepen, dat we voelden vóór epidemie.

Miek